เช้าตรู่วันหนึ่ง ฮ่าววววววววฮึ่ดดดดฮึ้ดด ..โครม! เอ๋งงง ! เสียงเหมือนของหนักๆหล่นจากที่สูง ตามมาด้วยเสียงร้องบ่งบอกว่า เป็นสุนัข ใช่แล้ว มันคือหมาตกที่นอน เฮ้ย!ไม่ใช่สิ เสียงหมาตกม้านั่งต่างหาก เหตุเกิดจากเจ้าหมาหนุ่มตัวดำ ชอบนอนที่สูงตัวนี้ มันบิดขี้เกียจจนตกม้านั่งของเจ้านาย ที่มันฉวยโอกาสจับจองเป็นที่นอนของมัน โดยที่ไม่ได้ปรึกษาหารือเจ้าของบ้านเลยสักนิด ว่าอนุญาติให้นอนได้หรือเปล่า ขณะที่เจ้าหมาหัวสูงกำลังนั่งนึกอยู่ว่ากูตกมาได้ไงวะ พลันประตูไม้ฝาขัดแตะซึ่งเป็นประตูหน้าบ้านก็เปิดออกตามด้วยเสียงปานฟ้าผ่า"มึ้งไซหนักหนาไอ้ สำลี" อะจึ๋ย! สำลีอุทานในหัวดำๆ พลันขนทั้งตัวก็ลุกตั้งโดยไม่ได้ตั้งใจท่าลุกยืนสี่ขาก็เปลี่ยนเป็นท่านั่งแข้งขาก็พร้อมใจกันสั่นพั่บๆเหมือนกับผีเข้า หน้าที่ดำก็พลันมีสีเขียวแถมขึ้นมาด้วย ได้แต่ส่งเสียงอ้อนวอน งึ้ด! งึ้ด! พร้อมทำหน้าตาสำนึกผิด "หัวสูงน้ะมึ้ง แม่ม! นอนที่สูงทำเป็นหรอยพรือพลัดที่นอน สมน้ำหน้า"เสียท่าหมาหมดเลยตรู เจ้าสำลีนึกในใจ ผู้ที่ออกมาตะโกนด่าคุณลีคือบ่าวชัย นายน้อยของสำลี แต่โดนแต่ละทีไม่น้อยเลยตรู สักพักเสียงคนในบ้านก็ตื่นกันหมด เสียงเปิดประตูหน้าบ้านไม้ไผ่ขัดแตะลายลูกแก้ว ซึ่งพ่อใหญ่พรผู้เป็นเจ้าของบ้านและเป็นคนขัดลายนี้เอง เสียงแอ้ดดดด.ยาวเลยคราวนี้ ทางเจ้าหมาตัวดำที่นั่งสั่นเหมือนองค์เข้าเจ้าลงต่อหน้า บ่าวชัยนายน้อยของมันนึกในใจ หาหม้ายเผากะฝังแล้วสำลีเหอ เจ้าสำลีนั่งรำพึงไปพร้อมๆกับองค์ลงอยู่ ไซสำลี? พรือสำลี?ไคทำไหร้สำลี?เสียงอึงคะนึงไปหมด สำลีจำได้ดีเสียงสุดท้ายคือแม่ใหญ่แดง ผู้ที่ชุบเลี้ยงมันมากับมือ หาหม้ายแม่ ไอ้สำลีมั้นพลัดม้านั่ง จากคำตอบที่บ่าวชัยบอกกับแม่แดง ตามมาคือเสียงหัวเราะรอบๆตัวเจ้าหมาดำ ฮ่าๆๆๆไอ้สำลีหมาเบร่อ  ไอ้สำลีไอ้หมาขาดหุ้น มึ้งนอนพรือแค่มั้นได้พลัดที่นอน